نصرانى رو كرد به امام 7 و گفت: اى جوان‌[1]، ما در كتابهاى انبياء خوانده‌ايم كه: خداوند پيامبرى نفرستاده مگر اين كه وصى‌اى داشت، كه جاى او را مى‌گرفت، و ما اختلاف امت شما را بر سر جانشينى پيامبر 6 و ادعاى قريش بر انصار و انصار بر قريش و انتخاب جانشينى براى او را شنيده‌ايم، لذا پادشاه ما گروهى را به اين منظور فرستاده، تا در باره دين محمد 6 و شناخت سنن انبياء و استماع مدعيان قومش كه حق مى‌گويند يا باطل به تحقيق بپردازيم، حال متوجه شديم كه اينها مانند گذشتگان، بر پيامبرشان 6 دروغ بسته‌اند و اوصياء را از مقامشان كنار گذاشته‌اند.

مثلا قوم موسى 7 پس از او، در اطراف گوساله جمع شدند، و هارون را از مقامش كنار نهادند، و راهى چون قوم شما اختيار كردند.

گذشتگان اين گونه عمل كردند، در حالى كه سنّت خدا، تبديل بردار نيست؟

اكنون نزد اين مرد (ابى بكر) آمده‌ايم و او ادعا مى‌كند كه اين مقام، پس از پيامبر 6 به او رسيده، ما هم از وصيت پيامبرش 6 در باره او سؤال كرديم ولى او قادر به پاسخ نبود.

در باره قرابت و نزديكى او با پيامبر 6 پرسيديم، مگر نه دعوت ابراهيم درگذشته، بر اين پايه استوار بود كه:

إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً[2]: من تو را به عنوان امام براى مردم برگزيدم.

عرض كرد: خدايا امامت به ذرّيه من مى‌رسد؟ فرمود:

[1] در آن عصر سنّ امام 7 حدود سى سال بوده است.

[2] بقره/ از آيه 124.