فرمود: ما هستيم كه خداوند امامت را به ما داده، نه به ديگران، لذا مورد حسد واقع شديم و:

فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً[1]: البته ما بر آل ابراهيم (حضرت محمد 6) كتاب و حكمت فرستاديم و به آنها ملك و سلطنتى بزرگ داديم.

و پيامبران و پيشوايان را از ميان ايشان برگزيديم، و:

فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ كَفى‌ بِجَهَنَّمَ سَعِيراً[2]: پس برخى كسان بدو گرويدند و برخى كسان راه‌زن دين و مانع ايمان به او شدند و آتش افروخته دوزخ براى كيفر كفر آنان بس است.

و: وَ كَذلِكَ جَعَلْناكُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ يَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيداً[3]: و اين چنين شما را امت وسط قرار داديم تا بر مردم شاهد باشيد و پيامبر 6 هم بر شما شاهد باشد.

امام 7 فرمود: ماييم امت وسط و حجّتهاى خدا در زمين او، و قول خداى متعال در باره آل ابراهيم:

وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً چون ائمه 7 را از ميان ايشان برگزيد و كسى كه از آنان اطاعت كند، از خدا اطاعت كرده و كسى كه از فرمانشان، سر باز زند از فرمان حق، سرپيچى نموده و اين منصبى بسيار بزرگ است.

[1] نساء/ 54.

[2] نساء/ 55.

[3] بقره/ 143.