قرآنشان، داورى مى‌كنم.[1] اين عبارات دلالت دارد كه امام به بالاترين قلّه‌هايى كه بشر توان رسيدن به آنها را دارد، صعود كرده و به دانشهايى دست يافته كه جز به او به كسى ديگر از اصحاب داده نشده است.

در تعبيرى ديگر با اشاره به سينه مبارك خود فرمود: در اينجا علوم و دانشهايى انباشته شده كه اگر حامل (اهلى) مى‌يافتم، به او مى‌آموختم.[2] اين تعبير مى‌رساند كه از نظر علمى به جايى رسيده كه هيچ آفريده‌اى، از ميان فرشتگان و انسانها، نمى‌توانند به آنجا برسند و بر ايشان غير ممكن است و فقط رسول گرامى 6 از اين شمول مستثنا است، زيرا در آيه مباهله نفس على 7 نفس اوست و خداوند نفس پيامبر 6 را نفس على 7 دانسته.

وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ‌[3] منظور از «نفس» نفس على 7 مى‌باشد و همه مفسران اين معنا را پذيرفته و تأييد كرده‌اند.

البته در اينجا معناى حقيقى منظور نيست، چرا كه اتّحاد (دو نفس) محال است، پس آن را به نزديك‌ترين معانى بايد حمل كنيم، كه: همگامى و يارى و همراهى در همه وجوه ممكن باشد.

پس همه فضايل علمى و عملى- به استثناى نبوّت- كه براى رسول اللَّه ثابت است براى على 7 نيز ثابت است و خود پيامبر به استثناى مسأله نبوّت به آنها

[1]

ُ لو ثنيت لى الوسادة لحكمت بين اهل التوراة بتوراتهم و بين اهل الانجيل بانجيلهم و بين اهل الزّبور بزبورهم و بين اهل الفرقان بفرقانهم.

[2]

ُ انّ هاهنا لعلما جمّا لو اجد له حملة.

[3] آل عمران/ 61.