با پيامبرتان مخالفت كرده‌ايد، در حالى كه شما همه اينها را از او 6 شنيده‌ايد؛ پس آن را به اهلش واگذاريد، زيرا اين مقام سزاوار اوست، سوگند به خدا من به دنياى شما رغبتى ندارم و اينها را براى فخر كردن ذكر نكردم، كه خود را تزكيه كنم، اما نعمت خدا را بر خود، ذكر كردم و حجّت را بر شما تمام نمودم.

سپس على 7 به نماز ايستاد و آن گروه با يك ديگر مشورت كردند و گفتند:

خدا على 7 را به آنچه يادآورى كرد، برترى داده، اما او كسى است كه: كسى را بر ديگرى مقدّم نمى‌دارد و شما و موالى را در يك صف قرار مى‌دهد و اگر خلافت را به او وانهيد؛ ميان سياه و سفيد فرقى نمى‌گذارد و شمشير را در پياده كردن اين شيوه به كار مى‌گيرد، اما چون عثمان سنّ بيشترى دارد، و براى اين كار، نرم‌تر است، زمام امر را به او بسپاريد، زيرا بيشتر به سخن شما گوش مى‌سپارد و خدا مهربان و رحيم است.

احتجاج على 7 با ابو بكر

از امام صادق 7 روايت شده كه روزى ابى بكر در يكى از كوچه‌هاى «بنى نجّار» با امام 7 ملاقات كرد، پس از سلام و مصافحه گفت: اى ابا الحسن، آيا نسبت به انتخاب من از سوى مردم، و اباى تو از بيعت سقيفه، چيزى به دل دارى؟ به خدا قسم اين مسأله خواست من نبود و مسلمين بر آن اتفاق كردند و من نتوانستم با تصميمشان مخالفت نمايم، زيرا پيامبر 6 فرمود: امت من بر گمراهى اتفاق نمى‌كنند؟

امام 7 در پاسخ فرمود: اى ابا بكر (منظور) امتى است كه پس از او و در زمان او، از فرمانش اطاعت كرد، و به راهش پايبند باشند و به آنچه با خدا پيمان بسته‌اند وفادار بمانند و تغيير و تبديلى صورت ندهند؟! (نه اين امت كه فرمان پيامبر 6 را زير پا نهادند).

«ابو بكر» گفت: سوگند به خدا اگر هم اكنون شخص مورد اعتماد، شهادت‌