او را شادمان مى‌سازد، و يا بدينوسيله از نظر او بهره‌مند مى‌شوى، چه‌بسا كه او نظرى [سودمند] در اين‌باره داشته باشد، و يا از دعايش بهره‌مند خواهى شد، و شايد او به كسى بگويد و او سودى برد و يا امور ديگرى كه بيانگر رجحان اظهار و برملا ساختن راز است.

[مقابله با تزويرهاى نفس اماره‌]

براى دفع اين تزويرها بايد گفت: اگر اظهار راز به طور كلى رجحان داشت خداوند راز خويش را پنهان نمى‌داشت و آن‌را به خزانه‌داران سرّش اختصاص نمى‌داد، زيرا حكيم آنچه را رجحان دارد، رها نمى‌كند و جز كاملتر را انجام نمى‌دهد؛ پس معلوم مى‌شود كه اظهار راز موجب فساد و تباهى است كه با حكمت منافات دارد. پس تو نيز در رعايت حكمت و پرهيز از آنچه موجب فساد است به پروردگار خويش تأسى نما، كه نفس امّاره هدفى جز تباهى و فساد ندارد، ولى آن‌را در غالب خير و صلاح جلوه‌گر مى‌سازد. مولاى ما، امام سجاد 7 به زهرى فرمود:

مبادا سخنى بگويى كه با انكار دلها مواجه مى‌گردد، گرچه براى آن توجيهى داشته باشى، كه تو تمام كسانى را كه آن مطلب را از تو شنيده‌اند نمى‌توانى توجيه كنى».

[اشعار حكمت‌آموز]

در يكى از اشعار معروف منسوب به ائمه عليهم السّلام آمده است: