كرمش دايره اعمال را فراتر از عمر آنان قرار داد، به گونه‌اى كه تمام عمر دنيا را فراگرفته و تا زمانى‌كه عمل و عمل‌كننده‌اى باقى است، استمرار مى‌يابد؛ به اين صورت كه مقرر فرمود:

[قلمرو عمل بسى گسترده‌تر از عمر دنيوى است‌]

هركس سنت نيكويى را بنا نهد، از پاداش آن و پاداش تمام كسانى‌كه تا روز رستاخيز به آن عمل مى‌نمايند، بهره‌مند خواهد شد؛ همانگونه كه اگر كسى سنت ناروا و گمراه‌كننده‌اى را پايه‌گذارى كند، بار آن و بار تمام كسانى را كه تا روز قيامت از آن پيروى مى‌كنند، بر دوش خواهد كشيد.

[نمونه‌هايى از اعمال نتيجه‌بخش پس از مرگ‌]

و نيز مقرر فرمود: «پدر و مادر به مقتضاى نقشى كه در پيدايش فرزند دارند، در اعمال نيك آنها شريك مى‌باشند»، و اين سلسله‌اى است پيوسته و غيرمنقطع. و همچنين پاداش پاره‌اى از اعمال را اين قرار داد كه فرشتگانى از آن به وجود آيند و خداوند را تا روز قيامت عبادت نمايند، و ثواب عبادات ايشان براى صاحب آن عمل نيك منظور گردد.

و نيز باب تنزيل را به روى بندگانش گشوده، عمل يك شب را به منزله كارى كه در هزار ماه انجام گرفته باشد، قرار داد، بلكه فرمود: «شب قدر از هزار ماه بهتر است».[1]

[1] - قدر/ 3.