آنان براى نزديكى به توست كه اشكهايشان را جارى مى‌بينى، و چقدر نيكوست تقرب به خداوند.

از آنجا كه ايمان، كه در مقايسه با اسلام در درجه بالاترى است، منوط به تحصيل اين مقامات مى‌باشد و بستگى به آنها دارد، اعراب در ادعاى ايمان صادق نبودند، چنانكه خداوند فرمود:

قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمانُ فِي قُلُوبِكُمْ.[1]

چقدر شرمنده و رسوا خواهد بود كسى‌كه ادعاى ايمانش در روز جزا تكذيب شود، در حالى‌كه در دنيا مؤمن خوانده مى‌شد و به گمان خويش از مؤمنين بوده است، و براستى سزاوار اين شعر خواهد بود كه:

نفس تو به تو دروغ گفته است، تو از شيفتگان نيستى، چرا كه عاشقان را نشانه‌ها و علائمى است.

اى كاش اين هشدار نيز ما را بيدار مى‌كرد كه:

[1] - حجرات/ 14: اعراب گفتند ما ايمان آورديم، به آنها بگو شما ايمان نياورده‌ايد، ليكن بگوييد ما اسلام آورديم. و هنوز ايمان در دلهاى شما وارد نشده است.