أُمُّ الْكِتابِ.[1]

[تغييرپذيرى قضاى الهى بر حسب احوال آدمى‌]

قضاء در بدو امر مجمل است، يعنى به گونه‌اى است كه امكان دارد نعمت باشد و امكان دارد نقمت باشد، اگر چه برحسب ظاهر بلا و عقوبت است.

پس اگر بنده حسن ظن به خداى خويش داشته باشد، و فال خير بزند، خداوند آنچه را ظاهرش نقمت است، به نعمت تبديل مى‌كند، و امر را بر آن منوال جارى مى‌گرداند، و همچنين به عكس [اگر بنده به خداى خود سوء ظن داشته باشد نعمت تبديل به نقمت و بلا مى‌گردد.]

بنابراين، بنده هميشه بدگمانى و كم‌رضايتى از قضاى خداوند و بى‌تابى در برابر گرفتاريها، بر بلاها و مصائب خويش مى‌افزايد، و نعمت را به نقمت بدل مى‌سازد. در الجواهر السنيه از امام رضا 7، از پدرش از پدرانش عليهم السّلام نقل شده است كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود:

خداوند به يكى از پيامبران خويش وحى نمود كه: به فلان پادشاه خبر ده كه در فلان تاريخ جان او را خواهم گرفت.

پيامبر نزد آن پادشاه رفت و او را آگاه ساخت. پس خداوند آن پادشاه را در حالى‌كه بر تخت خويش قرار داشت به سوى خود خواند، و او از تخت به زير افتاد؛ در اين‌حال گفت: پروردگارا! مهلتى ده تا فرزندم به جوانى‌

[1] - رعد/ 39: خداوند هرچه را خواهد محو و هرچه را خواهد اثبات مى‌كند و اصل كتاب نزد اوست.