وَ ما يُلَقَّاها إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَ ما يُلَقَّاها إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ.[1]

[شرح اشعار امام حسن 7‌]

اين ابيات شريف كه از سرچشمه حكمت و معدن عظمت جارى شده، شامل مطالب نغزى در راهنمايى انسان براى دستيابى به اين مقام بلند مى‌باشد. از جمله اينكه انسان به غمهاى خود پشت كند [و آنها را به فراموشى سپارد] كه يكى از بزرگترين مقدمات رسيدن به اين درجه است. زيرا غم و اندوه اثر عظيمى در افساد قلب دارد، قلب آدمى هنگام اشتغال به غمها و اندوهها، از توجه به خداوند روگردان مى‌شود و در اثر اعراض از خداوند گوشه و كنار دل تاريك مى‌گردد، و اركان بدن تحليل مى‌رود، و چه‌بسا موجب بيمارى شديد شده اسباب مرگ آدمى را فراهم آورد. مى‌بينيد كه انسان پس از نااميدى و ناتوانى از تدبير امور و قطع آرزوها مى‌گويد: «بر عهده خداوند است». گويا خداوند او را به تدبيرها و چاره‌جوييهاى او كه هيچ اثر و فائده‌اى ندارد، واگذار نموده است.

منشأ تمام اينها، ناآگاهى انسان از خواسته خداوند و روش اهل بيت عليهم السّلام، و انس به آنچه نفس اماره بر آن عادت كرده، مى‌باشد.

[1] - فصلت/ 35: به اين مقام بلند نرسند مگر آنان‌كه با مقام صبر و ثبات صاحب حظ بزرگ شدند.