امر از ديد آنان گرفتارى بزرگى است.

انسان چون بر حوادث مسلط نيست، [حتى الامكان‌] وعده نمى‌دهد؛ و هنگامى‌كه وعده داد به آن ملتزم مى‌گردد و از آن تخلف نمى‌نمايد. هركس به وعده خويش عمل نكند از روش اهل بيت عليهم السّلام جدا گشته، و از شعار آنان بيرون رفته و داخل در شعار ديگران شده است، العياذ بالله.

وصيت رسول گرامى صلّى اللّه عليه و اله و سلّم به على 7 در مورد پرداخت وامها و انجام وعده‌هاى آن حضرت، [شاهدى است بر آنچه بيان شد] و قبول آن‌را بر تو هموار مى‌سازد. زيرا اگر در نظر آن حضرت، عمل به وعده همچون اداى دين نبود، و آن حضرت در برابر آن مانند كسى‌كه دينى بر ذمه دارد، احساس وظيفه نمى‌كرد، فرا رسيدن مرگ و عجز از عمل به وعده، بزرگترين عذر براى عمل نكردن به آن بود، و ديگر نياز نبود كه پيامبر وصى خود را در حدّ الزام به ديون، موظف كند كه به وعده‌هاى آن حضرت جامه عمل بپوشاند. و شاعر چه نيكو سروده است: