[نگرانى امامان عليهم السّلام درباره شيعيان‌]

امامان ما چون از بزرگى گناهان ما آگاهند، و به شدت نگران ما مى‌باشند كه مبادا در هلاكت واقع شويم، ما را راهنمايى كردند به اينكه راه نجاتى كه اميد سلامتى در آن مى‌رود همان كوشش و تلاش براى تشبه به آنها در حدّ امكان است، به گونه‌اى كه انسان همت خود را به كار گيرد كه لحظه‌اى از آنان جدا نشود، كه امام رضا 7 [طى حديثى كه در آغاز اين فصل آورديم‌] فرمودند [كه انسان تنها در صورت پيروى از سنتى از امام خويش، به ايمان حقيقى دست خواهد يافت‌] و دليل اكتفا نمودن آن حضرت به پيروى يك سنت از امام آن است كه آن سنت [يعنى صبر و شكيبايى‌] جامع همه سنتها مى‌باشد، چرا كه صبر با مراتب سه‌گانه‌اش: صبر در مصيبت، صبر بر طاعت، و صبر در برابر گناه، همه سنتها را فرامى‌گيرد و چيزى را باقى نمى‌گذارد. در روايات مربوط به متعه تصريح شده است كه:

من براى يك مرد نمى‌پسندم كه سنتى را كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم انجام داده است، ترك گويد.

در من لا يحضره الفقيه از بكر بن محمد نقل شده است كه گفت: از امام صادق 7 درباره متعه سئوال كردم، امام 7 فرمود:

من براى يك مرد مسلمان نمى‌پسندم كه در حالى از دنيا برود كه سنتى از سنتهاى رسول خدا را انجام نداده است.