يافت مگر با يكى از دو خصلت: از دست دادن مال، يا آسيبى در بدن.

[سختى‌ها در ذائقه مؤمن چون شهدى گوارا است‌]

بنابراين ناملايمات براى مؤمن يا پاداش و ارتقاء درجه است، و يا كفاره و عقوبتى [است كه در دنيا صورت گرفته، تا مؤمن در آخرت آسوده باشد]، و هر دوى آنها نزد عاقل نيكو و دوست داشتنى است. حسن پاداش كه روشن است، و حسن عقوبت نيز به خاطر مطلبى است كه در روايات اهل بيت عليهم السّلام آمده است كه:

خداوند بزرگوارتر از آن است كه بنده مؤمن خويش را دوبار عقوبت نمايد. و اگر بنده در دنيا به خاطر كارى عقوبت شود در آخرت براى آن كار عقوبت نخواهد شد.

پس اينك كه مؤمن را گريزى از مصائب نيست، چاره‌اى جز شكيبايى نخواهد داشت، كه خداوند صبر را پيش از بلا آفريد، و اگر چنين نبود قلب مؤمن همچون تخم مرغى بر روى سنگ سخت، متلاشى مى‌گشت. در كافى از على 7 نقل شده است كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود:

[اقسام صبر]

صبر بر سه قسم است: صبر در مصيبت، صبر بر طاعت، و صبر از گناه. پس هركه بر مصيبت صبر كند تا آن‌را با حسن تسلى بگذراند، خدا برايش سيصد درجه نويسد، كه ميان هر درجه تا درجه ديگر به اندازه فاصله ميان آسمان و زمين باشد. و هركه بر طاعت صبر كند، خدا برايش ششصد درجه نويسد كه ميان هر درجه تا درجه ديگر به اندازه فاصله ميان قعر زمين تا عرش باشد.