پروردگار تو، كه آن وجه داراى صفت جلال و جمال است.»

در اين كريمه شريفه مى‌بينيم كه‌ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌ صفت براى‌ وَجْهُ رَبِّكَ‌ آمده است نه براى‌ رَبِّكَ‌. و وجه ربّ است كه به أبديّت پيوسته، و از حدوث فراتر رفته، و به دو لباس مرحمت جمال و اكرام، و عزّت جلال و عظمت مخلّع گرديده است.

حضرت آقاى حاج سيّد هاشم در اين سفر قرآن بسيار ميخواندند، آنهم تكيه به صوت با صداى حزين و نيكو. و قرآنشان بسيار جذّاب و گدازنده و فانى كننده بود. و از ابيات ابن فارض بالاخصّ از تائيّه كبرى قرائت مى‌نمودند آنهم با صوت و صدا.

اقتداء حضرت آقا در بعضى از نمازها بجهت تثبيت ايشان حقير را در قرائت و نفى خواطر

نمازهاى صبح و ظهر و عصر را بنده به ايشان اقتدا ميكردم، چون كسى در منزل نبود جز يك نفر از رفقاى صميمى. امّا نماز مغرب و عشاء را ايشان به حقير اقتدا مى‌نمودند، و غالباً هم در روى بام انجام ميگرفت؛ و دستور داده بودند كه: حقير در نمازها سوره‌هاى بلند را بخوانم مانند يس، و واقعه و مُسَبّحات‌[1] و تبارك و منافقين و هَلْ أَتى‌ و ما أشْبَهَها، براى آنكه ايشان چون اقتدا مى‌كنند حقير را در قرائت و نفى خواطر تثبيت نمايند؛ و ميفرمودند: اينطور بهتر است تا آنكه شما به من اقتدا كنى!

حقير هم از همين سُوَر در نمازها انتخاب نموده و قرائت مى‌نمودم، البتّه قدرى تكيه به صدا و به فرموده ايشان با صوت حزين.

امّا در اين نمازها حاج محمّد على به ايشان اقتدا مى‌نمود. بدينصورت كه بنده امام بودم و حضرت آقا مأموم، و ايشان در همين جماعت به آقا اقتدا ميكرد، و مى‌گفت: من قدرت ندارم به غير آقا اقتدا كنم‌

[1] -

! مسبّحات عبارت است از پنج سوره: الحَديد، الحَشْر، الصَّفّ، الجُمُعَة، التَّغابن.