در اينصورت ضرورى مى‌نمود كه اگر فرضاً كسى بخواهد دنبال معارف و إلهيّات برود، بايد مختفيانه و بطور تقيّه دنبال كند. و يا اگر طلبه‌اى بخواهد يك شب در مسجد كوفه و يا مسجد سهله بيتوته داشته باشد، بايد عيناً مثل قاچاقچى‌ها عمل كند تا مورد سوء ظنّ قرار نگيرد، و نظر كلّى حوزه به او عوض نشود.

خدا ميداند در مدّت اقامت حقير در نجف، مورد اصابت چه تهمتها و هدف چه رَمْى‌ها قرار گرفتيم و تحمّل چه مشكلاتى را نموديم، و با چه مرارتها و تلخيهاى حقيقى زندگى روبرو بوديم، با آنكه دروس ما و جدّيت ما مشهود بود. فقط ناهمرنگى با وضع ظاهرى ما را بدين مصائب كشانيد. و اميد ميرفت بعد از انقلاب اسلامى، در حوزه‌ها براى تدريس اخلاق عملى و معارف شهودى تأسيساتى نوين بر پا شود، آنهم نشد.

پس از انقلاب، يكى دو سال كه ميگذشت و حقير «رساله لُبُّ اللُباب در سير و سلوك اولى الالباب» را انتشار دادم، براى بعضى مورد توجّه و نياز قرار گرفت. روزى از حوزه علميّه قم بعضى به عنوان نمايندگى از جانب برخى از مدبّران و مديران تحوّلات فكرى و احياء حكمت و عرفان نزد حقير در مشهد مقدّس آمدند و پيام آورده بودند كه: شما دو كتاب ديگر هم بنويسيد: يكى مختصرتر از «لُبُّ اللباب» و يكى مشروحتر و عميق تر، تا براى جميع طلّاب در تمام سطوح ابتدائى و متوسّطه و نهائى مورد استفاده قرار گيرد و تدريس شود.

من گفتم: از نوشتن آنها منعى نيست، وليكن خواندن اين كتابها تا اندازه‌اى مفيد است، نه بتمام معنى. آنچه جان حوزه‌ها را زنده ميكند، و روح نبوّت و ولايت و اسلام و قرآن را زنده و جاويدان مى‌نمايد تدريس حكمت عملى و حوزه‌هاى تربيت طّلاب به عرفان شهودى و وجدانى است كه بنياد