. شرقيّه‌[1] رفتم؛ ولى در اين روزها فقط يكبار توفيق تشرّف به حرم مطهّر دست ميداد. و غالباً با ايشان پيرامون مباحث علمى و اجتماعى و كيفيّت درد و راه علاج مسلمين صحبت بود

جريان احوال آقاى حدّاد در سفر حقير در سنه 1381

چون حاج عبد الزّهراء خبر ورود مرا به كربلاى معلّى رسانيده بود، حاج محمّد على حضرت حاج سيّد هاشم را براى زيارت به كاظمين عليهما السّلام مى‌آورد؛ و در چند روز درنگ در آنجا هم خيلى از محضرشان بهرمند شديم. حال آقاى حدّاد در آنوقت به قسمى بود كه بكلّى از عالم طبيعت انصراف داشتند؛ نه گرسنگى را ادراك ميكردند نه طعم غذا را، نه صدائى را مى‌شنيدند مگر با بلند سخن گفتن و تكرار بعد از تكرار. و اگر بتوانيم تصوّر كنيم خلع بدن را در روزهاى متمادى و ماههاى متوالى متناوباً، نمونه عينى و خارجى آن وجود آقاى حدّاد بود.

شرح حالات تجرّدهاى ممتدّه و مستمرّه آقاى حدّاد

شبها در منزل آقاى حاج عبد الزّهراء كه در بناهاى جديدُ الإحداث در كاظمين بود و از هر طرف به باغهاى خرما و پرتقال محاط بود، و در روى زمين هم خُضروات و سبزيجات كاشته بودند بسر ميبرديم. هوا بسيار ملايم و لطيف بود، و با آنكه در ماههاى اوّل بهار بود، لازم بود شبها انسان از روپوش و پتو استفاده كند. فِراش آقاى حدّاد را داخل اطاق پاى پنجره مشرف به باغهاى بيرون انداخته بودند؛ و پنجره باز بود و من هم در جنب ايشان خوابيده بودم. صبح كه شد حضرت آقا فرمودند: من ديشب تا به صبح سرما خوردم. چون در بدو خواب هوا ملايم بود و پتو را روى خود نينداختم، در نيمه‌هاى شب هوا سرد، و من سردم شد بطوريكه خوابم نمى‌برد. خواستم برخيزم و در پنجره و شبّاك را ببندم، ديدم قدرت بر حركت ندارم؛ خواستم پتو را از پائين پا بردارم و

[1] -

كرّاده شرقيّه در مشرق دجله است و كرّاده مريم در مغرب آن.