باشد ولى خودش جميع مراحل و منازل سلوك را درننورديده باشد، امكان تعليم و تربيت را به مقصدى كه ختم نبوّت است و ختم ولايت است و خودش طىّ ننموده و از اسرار و خفاياى آن مطّلع نيست ندارد.

بنابراين هر چه هم نفوس، قابل و داراى استعداد شايان باشند و روى فكر و اراده و انديشه خود بخواهند با عمل به مستحبّات و رياضتهاى مشروعه اين راه را بپيمايند نخواهند توانست. چرا كه راه، راه عبور از نفس است؛ چگونه نفس مى‌تواند خود را عبور دهد و فناء نمايد در حاليكه اراده عبور و اراده فناء از خواهشهاى نفس است و براى تقويت و كمال او صورت مى‌گيرد؟ پس نفس انسان هر چه دست و پا زند و تلاش نمايد، باز از حيطه اراده و طلب و خواسته نفس بيرون نمى‌آيد؛ و براى وصول، نياز به قربانى دارد كه حتماً بايد به دست غيرى برخلاف خواسته و طلب خودش قربان شود.

پس حصول كمال براى انسان بدون إفناء فى الله (فدا كردن در خدا) امكان ندارد. و اين امر به دست خود انسان امكان ندارد. و امّا رجوع به هر استادى گرچه كامل نباشد و حاوى و داراى توحيد محض از منهاج خاتم النّبيّين و خاتم الوصيّين نباشد، آن هم غلط است. زيرا نهايت درجه تربيت و تكميل استاد آنست كه سالك را مثل خودش تربيت نمايد. و استادى كه خودش واجد آن مقام نيست، چگونه امكان دارد كه شاگرد را در آن مقام و منزلت به قربانگاه بسپارد!؟

در شريعت ختمى نبوّت، پيروى واقعى از جميع انبياى سَلَف مردود است‌

ممكن است افرادى از مسلمانان و يا از شيعه باشند كه بسيار خوب و ظاهر الصّلاح و داراى نيّت و روش پاك هم باشند، و واقعاً هم مُعرِض از دنيا و متوجّه عالم عُقبى‌ باشند، امّا هنوز خودشان به توحيد مَحض و لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ نرسيده باشند؛ اينها حقّ ارشاد و دستگيرى ندارند. چرا كه از پيغمبران عليهم السّلام كه برتر نيستند؛ و امروز اگر پيغمبرى از پيامبران زنده‌