1- سوگند به خدا كه خورشيد نه طلوع كرد و نه غروب، مگر آنكه ياد تو و ذكر تو با نفس زدنهاى من قرين بود!

2- و من ننشستم هيچگاه با گروهى كه با آنان سخن گويم، مگر آنكه در ميان همنشينانم تو بودى گفتار من!

3- و من هيچوقت نشد كه از شدّت عطش، اراده خوردن آب بنمايم، مگر آنكه خيال صورت تو را در كاسه‌ام ميديدم‌

______________________________ [1] «! ديوان خواجه حافظ شيرازى» طبع محمّد قزوينى و دكتر قاسم غنى، ص 282، غزل 408؛ و از طبع پژمان، ص 189 و 190، غزل‌

[2] 614 در «ريحانة الادب» ص 62 از ج 2، اين ابيات را از حسين بن منصور حلّاج نقل نموده است.