13 به هوش بودم و با اختيار در همه كار

ز من به عشوه گرى هوش و اختيار ببرد

كنون نه جان و نه دل دارم و نه عقل و نه هوش‌

چو عقل و هوش و دل و جان كه هر چهار ببرد

چو آمد او به ميان، رفت مغربى ز ميان‌

چو او به كار در آمد مرا ز كار ببرد [1]

: بيا كه كرده‌ام از نقش غير، آينه پاك‌

كه تا تو چهره خود را بدو كنى ادراك‌

اگر نظر نكنى سوى من در آينه كن‌

تو خود به مثل منى كى نظر كنى حاشاك‌

اگر چه آينه روىِ جانفزاى تواند

همه عقول و نفوس و عناصر و افلاك‌

ولى ترا ننمايد به تو چنانكه توئى‌

مگر دل من مسكين و بى دل و غمناك‌

تمام چهره خود را بدو توانى ديد

كه هست مظهر تام لطيف و صافى و پاك‌

چرا گذر نكنى بر دلى كه از پاكى‌

إذا مَرَرْتَ بِهِ ما وَجَدْتَ فيهِ سِواكْ‌

وَ لَوْ جَلَوْتَ عَلَى الْقَلْبِ ما جَلَوْتَ‌

عَلَيْهْ لِاجْلِ قُرْبَتِهِ بَلْ لِانَّهُ مَجْلاكْ‌