تامّه و كامله بودن آن ذوات مقدّسه است در مقابل تابش خورشيد ذات حضرت أحديّت كه او فرد است و ثانى نمى‌پذيرد؛ و اين ارواح مطهّره كه مُخْلَص در راه توحيد وى گشته‌اند، به مقام فناءِ فى الله رسيده و سپس به مقام بقاءِ بالله تكامل يافته، و مظهر تامّة صفات و أسماء الهيّه گرديده‌اند. بنابراين آنچه از حضرت حىّ قيّوم و عليم و قدير سر زند و بوجود آيد، از دريچه و شبكه و آئينه اين ذوات عاليه ميباشد نه از غير آنها. و اين ذوات هم فقط آينه هستند، و حاكى نور خورشيد ذات أحديّت. و از خود أبداً و اصلًا نورى و وجودى ندارند، نه ابتداءً و نه تفويضاً. زيرا در هر دو فرض، جنبه استقلال پيدا مى‌كنند؛ و آن حضرات خودشان با شديدترين وجهى جنبه استقلال را كه مستلزم شرك است از خود نفى فرموده‌اند. دوّم اينكه: كسى گمان نبرد از ضميمه اين روايت با آيه كريمه استفاده ميشود كه مقام آنها از خدا هم برتر است- الْعِياذُ بالله- به علّت آنكه در اين زيارت ميگويد: تفويض امر، و تعويض امر، و غَيْض و ازدياد رحِمهاى زنان به دست شماست؛ ولى در آيه شريفه ميفرمايد: خداست كه علم دارد به غَيْض و ازدياد رحمها. بنابراين اصل تكوين به دست آنهاست و علم خداوند بر اين امر تكوينى تعلّق گرفته است.

اين سخن باطل است. زيرا پس از آنكه مبيّن و مبرهَن شد كه وجود آن ذوات مقدّسه، وجودات فانيه و مفتقره و ممكن الوجود بالذّات ميباشند، هم در تكوين و هم در دائره علم چنين هستند. و خداوند هم مستقلّ است در تكوين و در مرحله علم. غاية الامر در آيه شريفه فقط قسمت علم بيان شده است، و در زيارت قسمت ايجاد و تكوين. اختلاف در بيان است نه در واقع امر. سوّم اينكه: در عالم ولايت تعدّد نيست. تميز و افتراق راه ندارد. تعيّن و تقيّد معنى ندارد. در آنجا ولايت فقط و فقط اختصاص به ذات خدا دارد.