محمّد حسن شيرازى قُدّس سرُّه قرار ميدهد و ادّعا ميكند: من سيّد حسنى هستم، و بايد مردم را آماده ظهور كرد كه عنقريب حضرت صاحب الامر در رأس چند ماه ظهور ميفرمايند.

مردم كاظمين و نجف و بالاخصّ مقدّسين آنها از قضيّه استقبال مى‌كنند، و پولهائى به دستور وى براى تجهيزات و سلاح جنگ و سائر ما يحتاج از تجّار و كسبه معتبر جمع آورى مى‌نمايند، و مردم را تهييج و آماده ظهور مى‌نمايند.

البتّه اين شورش در كربلا بواسطه وجود و جلوگيرى حضرت آقاى حاج سيّد هاشم كمتر بود. ولى رأس فتنه و فساد در كربلا همان كسى بود كه در همين نزديكى فتنه توحيديّه و ولايتيّه را رهبرى مى‌نمود، و پس از ارتحال مرحوم انصارى در مجالس طهران اعلام به عدم نياز به استاد و كفايت وجود إمام زمان را سر داده بود كه ما مفصّلًا در اوائل كتاب ذكر نموديم.

وى هم با ارسال پيام و گسيل داشتن افرادى را نزد تجّار و محترمين و جمع آورى وجوهات كثيره و اموال معتنابهى قضيّه را دامن ميزد. و اينك هم كه در قيد حيات است همه‌اش سخن از إمام زمان و جزيره خَضرا و أولاد و احفاد آنحضرت بر زبان دارد. امّا كدام إمام زمان؟ آيا امام واقعى و حقيقى؟ و يا امام پندارى و تخيّلى؟

به هر حال إمام زمان از خدا جدا نيست، و به امر و مشيّت اوست. و اوّلين كسى كه از وى و از حركتش خبر دارد، ولىّ خداست كه با خداست و در حرم خداست؛ نه آنكس كه بوئى از توحيد به مشامش نرسيده و ظهور و فرج او را بر روى پندار و مصالح و مفاسد شخصيّه خويش توجيه ميكند. نَعوذُ بِاللَهِ مِن شُرورِ هَؤلاءِ و مِن شُرورِ أنفُسِنا!

و علّت گرايش و جذب اين مرد به آن مدّعى سيّد حسنى اين بود كه مى‌گفته است: او مرد صادقى است و داراى مكاشفات است. و روى قرائن‌