است. كجا متزلزل مى‌شود؟!

سپس فوراً فرموده بودند: فرض كن او هم برگردد، و با من يك نفر هم نباشد. امّا من خدا دارم، خداى من با من است. گو در تمام عالم يك نفر حرف مرا نپذيرد (1).

تنها كسيكه در ميان تمام رفقا جدّاً ايستادگى كرد و از روش و منهاج آقا دفاع ميكرد، حاج محمّد على خَلَف زاده بود كه در آن وقت ساكن كربلا بود و سپس به نجف أشرف منتقل شد. او حقّاً و انصافاً يك تنه در برابر تهاجم اين سيلهاى انديشه‌ها و افكار شيطانى ايستادگى نمود.

طبعاً آن مجالس بهم خورد، و آقا ديگر حال آنرا نداشتند كه كسى را بپذيرند. و ميفرمودند: اينها مى‌آيند در مجلس ما و استفاده‌ها مى‌كنند، آنگاه ميروند بيرون و عيناً مانند منافقين ضدّ آنرا منتشر مى‌كنند.

مجالس شب جمعه را تعطيل كردند، و براى آنكه أحياناً كسى نيايد و اوقاتشان با وى مشغول نشود، به حرم مطهّر مشرّف مى‌شدند و تا پاسى از شب [1] چقدر مناسب زبان حال ما و علوّ مقام ايشانست در آن وهله، اين غزل خواجه أعلَى اللهُ درجتَه‌

______________________________ [1] ( «ديوان حافظ شيرازى» طبع پژمان، ص 137 و 138، غزل 309)