هُوَ
الْحُبُّ فَاسْلَمْ بِالْحَشا ما الْهَوَى سَهْلُ
فَما
اخْتارَهُ مُضْنًى بِهِ وَ لَهُ عَقْلُ
چكنم دگر فائده ندارد؛ و بعد از رسوخش بايد مرد يا اينكه به جستجويش
نرفته بود.
گفت
: مرا
روز ازل كارى به جز رندى نفرمودند
هر
آن قسمت كه آنجا شد كم و افزون نخواهد شد
غرض آنرا اختيار كرديم؛ بايد سوخت و ساخت. پس بكُش جانم بقربانت
! فَعَلَى
كُلِّ حالَةٍ أنْتَ مِنّى
بىَ
أوْلَى إذْ لَمْ أكُنْ لَوْلاكا
وَ
بِما شِئْتَ فى هَواكَ اخْتَبِرْنى
فَاخْتيارى
ما كانَ فيهِ رِضاكا
از اينجانب به حضرت حاج آغا معين و آغاى أبهرى و آغاى دولابى و آغاى
حاج هادى شركت و آغاى حاج محمود گمرك پور و آغاى سيّد حسن معين و سائر رفقا و
أحياناً اگر تشريف برديد به همدان يا اينكه نامه مرقوم داشتيد، از اينجانب سلام
رسان و احوالپرس باشيد.
آغاى حاج عبد الزّهراء و آغاى حاج عبد الجليل و آغاى حاج حبيب سماوى
و غلام جنابعالى محمّد على خلف زاده- بفرمايش آغاى حدّاد:
نام کتاب : روح مجرد (يادنامه موحد عظيم و عارف كبير حاج سيد هاشم موسوى حداد) نویسنده : حسينى طهرانى، سید محمد حسين جلد : 1 صفحه : 540