. هفت أختر هر جنين را مدّتى‌

ميكند اى جان به نوبت خدمتى‌

: بازگو اى باز پر افروخته‌

با شه و با ساعدش آموخته‌

بازگو اى باز عنقاگير شاه‌

اى سپاه اشكن به خود، نى با سپاه‌

امّت وَحْدى يكىّ و صد هزار

بازگو اى بنده بازت را شكار

در محلّ قهر، اين رحمت ز چيست؟

اژدها را دست دادن كار كيست؟

گفت: من تيغ از پى حقّ ميزنم‌

بنده حقّم نه مأمور تنم‌

شير حقّم نيستم شير هوا

فعل من بر دين من باشد گوا

من چو تيغم و آن زننده آفتاب‌

ما رَمَيْتُ إذْ رَمَيْتُ در حِراب [1]

رخت خود را من ز رَه برداشتم‌

غير حقّ را من عدم انگاشتم‌

من چو تيغم پُر گهرهاى وصال‌

زنده گردانم نه كشته در قتال‌

سايه‌ام من كدخدايم آفتاب‌

حاجبم من نيستم او را حجاب‌

خون نپوشد گوهر تيغ مرا

باد از جا كى برد ميغ مرا

كَه نيم كوهم ز صبر و حلم و داد

كوه را كى در ربايد تند باد

آنكه از بادى رود از جا خَسى است‌

زانكه باد ناموافق خود بسى است‌

باد خشم و باد شهوت باد آز

برد او را كه نبود اهل نياز

باد كِبر و باد عُجب و باد خِلم [2]

برد او را كه نبود از اهل علم‌

كوهم و هستىّ من بنياد اوست‌

ور شوم چون كاه بادم باد اوست‌