زيبا و حزين ميخواندند، و چه بسا چندين ساعت فقط نماز شبشان بدين كيفيّت طول مى‌كشيد. و پيوسته استعمال عطر مى‌نمودند، و در اطاق خودشان غالباً عود روشن ميكردند، بطوريكه اگر كسى بعد از يكى دو روز هم در آن اطاق وارد مى‌شد پس از آنكه بجاى ديگر رفته بودند، از بوى عطر خاصّ ايشان و از بوى عود اطاق مى‌فهميد اينجا سيّد هاشم بوده است.

تا آخر عمر شبها تقريباً خواب نداشتند. اوّل شب قدرى استراحت ميكردند، سپس بيدار مى‌شدند و وضو ميگرفتند و چهار ركعت نماز بدان كيفيّت انجام ميدادند، و سپس رو به قبله در حال توجّه و خَلْسه مدّتها مى‌نشستند و در حال توجّه و تفكّر تامّ بودند.

سپس قدرى استراحت ميكردند و بيدار مى‌شدند، و به همين طريق چهار ركعت نماز ميگزاردند و خيلى طول مى‌كشيد، باز رو به قبله به حال خَلْسه و توجّه تامّ و تمام مى‌نشستند تا قريب اذان صبح.

يك شب در اينحال فرمودند: رفقاى ما الحمد للّه همه اهل تهجّد و تعبّدند، ولى ما ريش جنبانيم؛ ما ريش خود را مى‌جنبانيم‌

______________________________ [1] در «خصال» شيخ صدوق، باب الإثنَين، ص 72 و 73 از أمير المؤمنين 7 مرفوعاً روايت شده است كه: آن حضرت به پسران خود گفتند:

يا بَنىَّ! إيّاكُمْ وَ مُعاداةَ الرِّجالِ! فَإنَّهُمْ لا يَخْلونَ مِنْ ضَرْبَيْنِ: مِنْ عاقِلٍ يَمْكُرُ بِكُمْ، أوْ جاهِلٍ يَعْجَلُ عَلَيْكُمْ! وَ الْكَلامُ ذَكَرٌ وَ الْجَوابُ انْثَى؛ فَإذا اجْتَمَعَ الزَّوْجانِ فَلابُدَّ مِنَ النِّتاجِ. ثُمَّ أنْشَأَ يَقولُ‌

«اى پسران من! مبادا شما با مردمان از سر خصومت و دشمنى برخيزيد! زيرا كه ايشان خالى از دو گروه نمى‌باشند: يا عاقلند كه در صدد مكر و خدعه با شما بر مى‌آيند، و يا جاهلند كه به زودى عليه شما به دفاع قيام مى‌كنند. گفتار، حكم مرد نرى را دارد و پاسخ در حكم زن ماده‌اى است؛ و چون مرد و زن با هم جمع آيند گريز و گزيرى از تولّد بچه نيست. سپس حضرت شروع كردند و از خود اين شعر را انشاء نمودند:

كسيكه ميخواهد آبرويش محفوظ باشد، از جواب دادن خوددارى مى‌نمايد. و كسيكه با مردمان به مدارا و ملايمت رفتار نمايد وى به مقصد و مقصود خود ميرسد و راه صواب و درست را طىّ كرده است. و كسيكه مردمان را بترساند مردمان نيز او را ميترسانند، و كسيكه مردمان را پست و حقير بشمارد براى او ارزشى قائل نمى‌شوند.»