ذِروه قدس عالم ملكوت آويخته بود. ايشانند در روى زمين جانشينان خدا، و داعيان بشر بسوى دين خدا.

آه آه، چقدر اشتياق زيارت و ديدارشان را دارم»!

بِسْمِ اللَهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ‌

مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلًا. (سوره الاحزاب، آيه 23)

يادنامه ارتحال إنسانُ العَينِ وَ عَينُ الإنسانِ الَّذى لَم يَأْتِ الزّمانُ بمِثلِه، العارِفُ الكاملُ المُتَحقِّقُ بحَقيقَةِ العبوديّة، نُقطَةُ الوَحدَةِ بَينَ قَوْسَىِ الاحَديّةِ وَ الواحِديَّة: حضرت آقاى حاجّ سيّد هاشم موسوى حدّاد در 12 ماه مبارك رمضان 1404 هجريّه قمريّه.

(12 ماه مبارك رمضان 1404) (تاريخ كتابت اوّل محرّم)[1]

[1] - مطالب فوق را در روى صفحه‌اى بزرگ بطول و به عرض سانتيمتر، جناب صديق ارجمند و گرامى آقاى مهندس حاج عبّاس هاديزاده اصفهانى زيد توفيقُه، داماد ارشد مرحوم آية الله شيخ مرتضى مطهّرى قدَّس اللهُ روحَه، انتخاب و به خطّ زيباى نستعليق كاتب معروف عصر: آقاى عبّاس أخَوَيْن تحرير، و در قاب شيشه‌اى پشت نماى دو رويه تزيين، و از محلّ اقامتشان طهران براى حقير به مشهد مقدّس به مناسبت تعزيت و تسليت در رحلت استاد بزرگوار ارسال نموده‌اند.