استاد به او دهنه ميزند، لگام ميزند، پالان مى‌نهد، ركاب درست ميكند؛ آماده براى سوارى‌

. نرُن‌ها، شاپور ذوالاكتاف‌ها، هيتلرها، بلعم باعورها، و بالاخره مستكبران هر عصر و زمان به نيروى استقلال نفسانى خود كار كردند، و از تبعيّت استاد و مربّى اخلاقى بيرون بودند و جهانى را به آتش و خون و نفس امّاره و جهنّم گداخته كشيدند. امّا همين‌ها كه در تحت ولايت و مجراى نفسانى استاد در آمدند، غرورشان شكست، استبدادشان در هم فرو ريخت؛ مانند سلمان فارسى و رُشَيد هَجَرى و إبراهيم أدهم و أمثالهم درآمدند

. معاويه با حُجْر بن عَدىّ هيچ فرقى نداشت، جز آنكه او به اراده خود مستقلّا كار ميكرد و اين خود را در تحت تربيت استاد قرار داد.

آن شد دوزخ، و اين شد رضوان.

آيا مسأله شيطان و غرور و جهنّم و آيات قرآنيّه، غير از مسأله استقلال طلبى و يا در تحت تعليم و تربيت درآمدن است!؟

پاسخ از «اشكال سوّم: خداوند در انسان نيروى اتّصال به ملكوت را قرار داده است»

امّا پاسخ اشكال سوّم: درست است كه خداوند بالغريزه و بالفطره نيروئى در انسان نهاده است كه ميتواند با عالم غيب متّصل شود و رابطه بر قرار نمايد، ولى آيا اين نيرو در جميع مردم عالم بالفعل موجود است؟! و يا بايد در اثر تربيت و تعليم استاد، اين قابليّت به فعليّت رسد؟ و اين استعداد بروز و ظهور نمايد؟ و اين غنچه نهفته تو در توى عميق، شكوفا گردد؟

آيا همه مردم جهان از عالم و عامى، عالى و دانى، داراى اين قدرت هستند كه بتوانند از عالم غيب حقائق را بگيرند؟ يا نه! در ميليونها نفر يك نفر هم پيدا نمى‌شود؟ در اينصورت إحاله به عالم غيب، غير از احاله به شيطان و خاطرات ابليسيّه در طىّ طريق و به اوهام و افكار جنّيان متمرّده و تسويلات ضالّه و مضلّه نفس امّاره، ثمر ديگرى در بردارد؟!