غير او.

و اگر كسى شرح اين سخن دهد مجلّدى برآيد. فَهِمَ مَنْ فَهِمَ. [1]

بارى، گويا همه اتّفاق دارند كه: جُرم حسين منصور حلّاج كشف اسرار إلهى بود، و اين جرمى است عظيم؛ چنانكه حافظ فرمايد

ملّا صالح موسوىّ خلخالىّ در مقدّمه كتاب «شرح مناقب محيى الدّين عربى» شَطَحيّات را بدينگونه تفسير نموده است: كلمه شَطَح را هر يك از محقّقين طريقت شرح و تفسيرى نموده‌اند.

محقّق جُرْجانى گويد: الشَّطْحُ [3] عِبارَةٌ عَنْ كَلِمَةٍ عَلَيْها رآئِحَةُ رُعونَةٍ [4]

______________________________ [1] «تذكرة الاوليآء» ج 2، ص 12 و ص 9، در ذكر جنيد بغدادى‌

[2] «ديوان حافظ» طبع پژمان، ص 51 و 52، غزل شماره 111؛ و تمام غزل اين است‌

[3] شَطَحَ شَطْحًا فى السَّير أو فى القَول: تباعَد و استرسَل (مقلوبُ شَحَطَ). (لاروس)

[4] رَعَنُ رَعْنًا و رَعِنَ رَعَنًا و رَعُنُ رُعونَةً: حَمِق، استَرخَى، كان أهْوجَ فى كَلامهِ؛ فهو أرْعَن. (المنجد)

هَوِجَ يَهْوَجُ هَوَجًا: كان طويلًا فى حُمقٍ و طَيْشٍ و تَسرُّعٍ؛ فهو أهْوَج. (المنجد) و در لغت فارسى به معنى سبك سرى و بى مخى و تهى مغزى است.