بالجمله ما بايد در گفتار و رفتار از تعصّب نابجا دور باشيم كه قرآن از آن تعبير به حميّت جاهليّة [1] فرموده است. و همانطور كه شيعه از تهمتها و بهتانهاى بيجاى عامّه خسته و منضجر است، عامّه نيز از دعواى بيجا و نسبت ناروا خسته و ملول مى‌شوند.

شيعه به هر مقداريكه از تعصّب جاهلى خود را دور كند، به همانقدر به مكتب أمير المؤمنين 7 نزديك شده است. زيرا آن مكتب، مكتب حقّ است. از افراط و تفريط به دور است. و خداى ناكرده اگر ما براى اثبات حقّانيّت مكتبمان حاضر به تهمت و ناسزا به آنها شويم، به همان اندازه سنّى شده‌ايم؛ و اگر أحياناً آنها در نسبت به ما دست از بهتانشان بردارند و عين حقّ را بگويند و بنويسند، به همان اندازه شيعه شده‌اند.

اگر ما به خاطر صاحب ولايت بخواهيم دروغى را بگوئيم و به آنها ببنديم، در اوّلين موقف عرصات قيامت، خود صاحب ولايت از ما مؤاخذه ميكند تا چه رسد به آن شخص كه به وى نسبت كذب داده‌ايم.

بارى، سخن درباره هويّت و شخصيّت محيى الدّين طول كشيد، ولى طولى ممدوح و پسنديده بود؛ چرا كه اين مرد صاحب فضيلت در ميان ما مظلوم واقع شده است. و اين مطالب راهگشائى براى سروران و بزرگان نظاره كننده بالاخصّ طلّاب ذوى العزّة و الاحترام خواهد شد كه به عين كرم و رضا بنگرند و بر حقير فقير نيز خرده نگيرند كه‌

______________________________ [1] صدر آيه 26، از سوره 48: الفتح: إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجاهِلِيَّةِ

[2] «. نگرش و ديدار كسى را از روى رضا و محبّت، چشم را از رؤيت عيوب او خسته ميكند؛ وليكن نگرش و ديدار از روى سخط و غضب، بديهاى او را ظاهر مى‌نمايد.