نداشت. [1]

و ما قبل از آنكه وارد در بحث آن شويم كه مراد از رَوافِض در اين حكايت خَوارِج ميباشند نه شيعه إماميّه، لازم است در عبارت محدّث نورىّ بحث كنيم كه: در اين جملات كوتاهش پنج خطا و اشتباه روشن نموده است:

اوّل آنكه: محيى الدّين را أهل نَصب شمرده است. نصب به معنى عداوت و دشمنى با اهل بيت و ذرارى رسول الله و امامان معصومين عليهم الصّلوة و السّلام ميباشد. و ناصِبىّ به كسى گويند كه با اين خاندان عداوت داشته باشد؛ مثل مَروان حَكَم و عبد الله بن زُبَير و اغلب از بنى اميّه، و جميع خوارج. آيا اين نسبت به محيى الدّين ناروا نيست با آن درجه از وداد و محبّت به امامان معصوم و أهل بيت رسول أكرم صلّى الله عليه و آله و سلّم؟! و اين حقيقت در همه كتابهاى او مشهود است تا جائيكه ديديم بسيارى از أعاظم و اساطين مذهب، او را شيعه دانسته‌اند و چنانكه گذشت او اين دو بيت را در ولاى آل طه‌ سروده است‌

______________________________ [1] «مُحاضرةُ الأبرار و مُسامرةُ الاخيار» طبع اوّل (سنه 1324 هجريّه) مطبعة سعادة- مصر، ج 1، ص 245 و

[2] 642 همين كتاب «روح مجرّد» ص 327 نقل از «روضات الجنّات» ج 4، ص 195، و اصل آن در «مجالس المؤمنين» مجلس ششم، ج 2، ص 281 مى‌باشد كه قاضى نور الله چنين آورده است كه: و از اشعار شيخ كه در مدائح آل طه واقع شده، اين دو بيت در كتاب «الإحيآء» مسطور است‌

[3]. بعضى از دوستان گفتند: بخاطر دارم كه در كنار قبر محيى الدّين قصيده‌اى قاب كرده با شيشه در ديوار منصوب است و اين دو بيت از جمله آن قصيده مى‌باشد.