محيى الدّين عربىّ در «محاضرات و مسامرات» ميگويد:

خَبَرُ الارْبَعينَ الرَّجَبيّينَ وَ الأبْدَالِ:

بدانكه: خداوند چهل مرد از مخلوقات خودش را دارد كه به آنها نظر ميكند، و از حركات، آنها را مى‌اندازد بطوريكه مى‌نشينند و هيچ قدرتى بر حركت در ماه رَجَب ندارند؛ از اوّل ماه رَجَب تا آخر آن.

و در آن نظر كه موجب از بين بردن حركات آنها ميشود، خودشان از حالشان و از واردات روحى شان خبر ندارند، غير از آنچه را كه خداوند در آن حالِ عدم تحرّك به آنها مى‌فهماند. و اين قضيّه در هر سال واقع مى‌شود.

و چون ماه رجب سپرى ميگردد، براى هيچيك از آنان خبرى باقى نمى‌ماند غير از آنچه را كه خداوند فهمانده است. و باقى نمى‌ماند براى او هيچ كشفى و نه اطّلاعى و نه ندائى از آن عالم، و نه هيچ چيز دگرى تا اينكه هلال ماه رجب آتيه طلوع نمايد؛ در اينصورت آن حالت براى ايشان برميگردد، و آن حالت براى آنها پايدار مى‌ماند تا انقضاء ماه رجب؛ پس مى‌بينند از عجائب كونيّه بقدرى كه خداوند اراده كند. مگر آنكه براى بعضى از آنها يك علامت منحصرى در طول سال براى ادراك امرى از امور نه غير آن، باقى مى‌ماند.