«براى گفتار شخص پسنديده و پاكيزه از دودمان علىّ بن أبى طالب صلّى الله عليه و سلّم ديگر معنى‌اى موجود نبود در وقتيكه گفت:

اى چه بسيار از آن علوم جوهريّه أصيله را كه در من است، و اگر بدان لب بگشايم تحقيقاً به من ميگويند: تو بت‌پرست ميباشى. و جمعى از مردان مسلمان بدين جرم خون مرا حلال مى‌شمرند؛ آنان زشت‌ترين كردار خود را نيك ميدانند.»

خوب توجّه كنيد! اينجا حضرت ميگويد: حقائقى را كه من از توحيد فهميده‌ام، در نزد مردم، بت‌پرستى است؛ آن مردمى كه زشت‌ترين كار خود را كه عين شرك است خوب و عمل نيكو ميدانند. يعنى ايمان من با همين ايمان‌