آقا محمّد باقر بهبهانى از كتاب وى به نام «مَقامِعُ الفضْل» در پاسخ كسيكه از وى از ادلّه قائلين به وحدت وجود سوال نموده بود نقل ميكند؛ و در اين پاسخ آقا محمّد على پس از بيان كلامى از مير سيّد شريف در «حواشى شرح تجريد» ميگويد: و شيخ عارف علاء الدّوله سمنانى با نهايت اعتقاد و غلوّش درباره شيخ عارف محيى الدّين أعرابى بطوريكه او را در حواشى «فتوحات» بقوله: أيُّها الصِّدّيقُ، وَ أيُّها الْمُقَرَّبُ، وَ أيُّها الْوَلىُّ، وَ أيُّها الْعارِفُ الحَقّانىّ خطاب مى‌نمايد، در حاشيه خود بر كلام محيى الدّين در اوّل «فتوحات» كه ميگويد: سُبْحانَ مَن أظْهَرَ الاشْيآءَ وَ هُوَ عَيْنُها «پاك و منزّه است آنكه اشياء را به ظهور آورد، و خودش عين آنهاست.» با اين عبارت، حاشيه نوشته است كه:

إنَّ اللهَ لا يَسْتَحْيى مِنَ الحَقِّ؛ أيُّهَا الشّيْخُ! لَوْ سَمِعْتَ مِن أحَدٍ أنَّهُ يقولُ: فَضْلَةُ الشّيْخِ عَيْنُ وُجودِ الشَّيخِ لا تُسامِحُهُ الْبَتَّةَ، بَل تَغْضِبُ عَلَيهِ! فَكَيفَ يَسوغُ لَكَ أنْ تَنْسِبَ هذَا الْهَذَيانَ إلَى الْمَلِكِ الدَّيّانِ؟!

تُبْ إلَى اللهِ تَوبَةً نَصوحًا لِتَنْجُوَ مِن هذِهِ الْوَرْطَةِ الْوَعِرَةِ الَّتى يَستَنْكِفُ مِنها الدَّهْريّونَ وَ الطَّبيعيّونَ وَ الْيونانيّونَ؛ وَ السَّلَمُ عَلَى‌ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى‌!

«خداوند از باز گفتن حقّ حيا نمى‌كند؛ اى شيخ! اگر تو از كسى بشنوى كه او ميگويد: فَضله شيخ، عين وجود شيخ است، البتّه مسامحه با او نمى‌نمائى، بلكه بر وى غضب ميكنى! پس چگونه جائز و روا شد براى تو كه اين هذيان را به خداوند پادشاه و مقتدر و ديّان نسبت ميدهى؟!

به درگاه خداوند توبه كن توبه جدّى و استوار تا آنكه از اين لغزشگاه و كريوه صعب العبورى كه از وقوع در آن دهريّون و طبيعيّون و يونانيّون استنكاف دارند، نجات بيابى؛ و سلام براى آن كسى است كه دنبال هدايت رفته است!»

سپس آقا محمّد على به فارسى گفته است: و شيخ محيى الدّين در