و محو نگرديده است.

و ملّاى رومى را هم عارفى رفيع مرتبه ميدانستند، و به اشعار وى استشهاد مى‌نمودند، و او را از شيعيان خالص أمير المؤمنين 7 مى‌شمردند. مرحوم قاضى قائل بودند كه: محال است كسى به مرحله كمال برسد و حقيقت ولايت براى او مشهود نگردد. و ميفرموده‌اند:

وصول به توحيد فقط از ولايت است. ولايت و توحيد يك حقيقت مى‌باشند.

بنابراين بزرگان از معروفين و مشهورين از عرفاء كه اهل سنّت بوده‌اند، يا تقيّه ميكرده‌اند و در باطن شيعه بوده‌اند، و يا به كمال نرسيده‌اند.

حضرت آقا حاج سيّد هاشم ميفرمودند: مرحوم قاضى ايضاً يكدوره از «فتوحات مكّيّه» را به زبان تركى داشتند كه بعضاً آنرا هم ملاحظه و مطالعه مى‌نمودند.

حضرت آية الله حاج شيخ عبّاس قوچانى قَدّس الله روحَه ميفرمودند: من هر روز قبل از ظهرها به مدّت دو ساعت به محضر مرحوم قاضى ميرفتم، و اين ساعتى بود كه جميع شيفتگان و شاگردان ايشان به حضورشان شرفياب مى‌شدند.

و در اين سنوات اخيره من براى ايشان كتاب «فتوحات» را ميخواندم و ايشان استماع مى‌نمودند؛ و أحياناً اگر مردى غريب وارد مى‌شد، من از ادامه قرائت آن خوددارى ميكردم، و مرحوم قاضى از مطالب ديگر سخن به ميان مى‌آوردند.

مقايسه ميان شعر حافظ شيرازى و ابن فارض مصرىّ‌

مرحوم قاضى (ره) حافظ شيرازى را هم عارفى كامل ميدانستند، و اشعار مختلف او را شرح منازل و مراحل سلوك تفسير ميفرمودند؛ ولى معتقد بودند كه: ابن فارض كه شاگرد محيى الدّين است از وى اكمل است؛ و از «ديوان حافظ» و از اشعار ابن فارض در «نَظمُ السُّلوك» (تائيّه كبرى) و غيره بر اين مطلب شواهدى‌