تا عصر از شدّت ضعف و گرسنگى توان نداشتيم. چون روزها هم در نهايت بلندى و هوا هم به شدّت گرم بود. فلهذا با خود گفتم: اين گونه غذاها به درد ما نمى‌خورد، و با آن اگر ادامه دهيم مريض مى‌شويم و از روزه وا مى‌مانيم. روى اين سبب بعداً پس از صرف سحور با حضرت ايشان، فوراً به خانه مى‌آمدم و آبگوشت و يا قدرى كته‌اى را كه طبخ نموده بودند ميخوردم؛ يا بعضاً سحرى را از منزل مى‌بردم و با سحرى ايشان با هم صرف مى‌شد.

امّا خواب ايشان: اصولًا ما در مدّت يكماه خوابى از ايشان نديديم. چون شبها تا طلوع آفتاب بيدار و به تهجّد و دعا و ذكر و سجده و فكر و تأمّل مشغول بودند، و صبحها هم پس از خريدن نان و حوائج منزل دنبال كار در همان محلّ شرطه خانه ميرفتند، و ظهر هم نماز را در منزل ميخواندند، سپس به حرم مطهّر مشرّف مى‌شدند؛ و گفته مى‌شد عصر مطلقاً نمى‌خوابند؛ فقط صبحها بعضى اوقات كه بدن را خيلى خسته مى‌بينند، در حمّام سر كوچه رفته و با استحمام آب گرم، رفع خستگى مى‌نمايند؛ و يا مثلًا صبحها چند لحظه‌اى تمدّد اعصاب مى‌كنند سپس براى كار ميروند، آنهم آنگونه كار سنگين و كوبنده. زيرا ايشان نه تنها نعل مى‌ساختند بلكه بايد خودشان هم به سُمّ ستوران ميكوبيدند. امّا آن وَجد و حال و آتش شعله ور از درون، اجازه قدرى استراحت را نميداد.

ماه مبارك رمضان بدينگونه سپرى شد. و در شب عيد كه محتمل بود ماه ديده نشود، چند رفيق طريق بنا بر آن نهادند تا به شكرانه تماميّت شهر رمضان به نجف براى سلام و زيارت مشرّف شوند و فردا را اگر احياناً رمضان است در آنجا افطار كنند.

عصر روز بيست و نهم با سيّاره حاج عبد الزّهراء كه آنرا حسينيّه سيّار[1]

[1] - بدينجهت حسينيّه سيّار مى‌ناميدند كه: چون ايشان پشت فرمان ماشين مى‌نشست شروع ميكرد بخواندن اشعار عربى حِسْچِه كه در نوحه خوانيها بكار ميرفت، و درباره شهادت حضرت سيّد الشّهداء 7 چنان ميگريست و مى‌سوخت كه همه جالسين سيّاره را به گريه در مى‌آورد.