(1- خداوند وصيّت كرد و پيغمبرانش نيز وصيّت كردند؛ و بنابر اين اصل، تأسّى نمودن به آنها از با فضيلت‌ترين اعمال است.

2- اگر وصيّت نبود، مردم در حيرت و سرگردانى فرو ميرفتند، و بواسطه وصيّت است كه حكم و قدرت و سلطنت در دوره‌ها دوام دارد.

3- بنابراين تو همچنين وصيّت را پيشه خود ساز، و از راه و روش آن غفلت مورز؛ چرا كه وصيّت حكم خداوند است در أزل.)

حاصل مقصود آنستكه: خداوند تعالى شأنه در عالم ناسوت براى اجراءِ نواميس إلهيّه بقوله تعالى: إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً [1] تعيين خلافت نمود، و سائر أنبياءِ مرسلين هر يك براى تكميل و حفظ شريعت خود وصىّ قرار دادند. اگر تَوْصيَت رسم ديرين انبيا نبود، تمامى مردم گرفتار حيرت و ضلالت بودند.

و اين اشعار آبدار نيز كه نسج خاطر اوست، كاشف است از حسن ضمير و صفاءِ نيّت وى؛ زيرا كه عقيده علماءِ تسنّن آنست كه تعيين وصىّ بر خدا و پيغمبر لازم نيست. و او از جهت إشعار از حسن طَويّت خود با اين اشعار آبدار، عقيده صافيانه خود را اظهار نموده و بر مخالفت طريقه جماعت تعريض آورده است‌

______________________________ [1]. قسمتى از آيه 30، از سوره 2: البقرة

قاضى نور الله تُسْتَرى در كتاب «مجالس» شرح حالت او را چنين سرايد: أوْحَدُ الْمُوَحِّدينَ مُحْيى الدّينِ مُحَمّدُ بنُ علىٍّ الْعَرَبىُّ الطّآئِىُّ الحاتِمىُ‌