سعادتمندترين مردم كه از وجودش بهرمند مى‌شوند اهل كوفه ميباشند. او پنج سال يا هفت سال يا نه سال زندگى ميكند.

او جزيه و خراج را از كفّار ذمّى برميدارد؛ و مردم را با شمشير به خدا فرا مى‌خواند؛ و تمام مذهبها را از روى زمين بر مى‌اندازد؛ بنابراين غير از دين خالص چيز ديگرى باقى نمى‌ماند.

دشمنان او مردمى هستند كه از علمائى كه فقط آنان را مجتهد ميدانسته‌اند تقليد مى‌كنند، چون مى‌بينند كه او برخلاف رأى و فتواى ائمّه آنها حكم و فتوى ميدهد؛ بنابراين از روى كراهت فرمان او را مى‌پذيرند از ترس شمشير او.

عامّه مسلمانان بيشتر از خواصّ آنها به او خوشنود و مسرور ميگردند. از ميان اهل حقائق، عارفين به خدا از روى مشاهده باطنى و كشف قلبى كه بواسطه شناسائى خداوندى صورت ميگيرد با او بيعت مى‌نمايند.

او مُعينان و ياورانى دارد كه رجال الهى هستند. ايشان دعوت او را بر پا ميدارند و او را نصرت و يارى مى‌نمايند. و اگر هر آينه شمشير بر كفَش نبود، فقهاء فتوى به كشتنش ميدادند؛ وليكن خداوند ظهور او را با كرم و با بخشش و ايضاً با شمشير و قهر توأم فرموده است؛ فلهذا هم از روى طمع به كرم او، و هم از روى خوف از شمشير او حُكمش را بدون آنكه بدان ايمان داشته باشند قبول مى‌كنند، و امّا در دل خلافش را نيّت دارند. و چون او بر خلاف مذاهب ائمّه شان حكم ميدهد، درباره او معتقدند كه او در اين حكم در گمراهى است. به جهت آنكه ايشان اعتقاد دارند كه: هم صاحبان اجتهاد و هم زمان اجتهاد سپرى شده است، و در عالَم، ديگر مجتهدى نمى‌تواند بوده باشد، و خداوند پس از ائمّه آنها كسى را كه داراى مرتبه اجتهاد باشد به وجود نمى‌آورد.

و امّا كسى كه از روى عرفان الهى و شناخت خداوندى ادّعاى أحكام‌