حقيقت اطاق نبود بلكه محلّى بود زائد كه معمار در وسط پلّكان معبر به بام مسجد به عنوان انبار در آنجا درآورده بود.[1] امّا چون مكان خلوت و تاريك و دنجى بود، آقاى حدّاد آنجا را در مسجد براى خود برگزيده، و براى دعا و قرائت قرآن و أوراد و اذكارى كه مرحوم قاضى ميدادند بالاخصّ براى سجده‌هاى طولانى بسيار مناسب بود. امّا نمازها را ايشان در درون شبستان مسجد ميخواندند، و نمازهاى واجب را نيز به امام جماعت آن مسجد به نام آقا شيخ يوسف اقتدا مى‌نمودند.

در آن دكّه سماور چاى و قورى نيز بود، و مقدارى از اثاث مسجد هم در كنار آن ريخته بود. خداوندا از اين دكّه بدين وضع و كيفيّت كسى خبر ندارد، جز خود مرحوم قاضى كه در كربلاى معلّى در اوقات تشرّف بدان قدم نهاده است.

عظمت و روحانيّت آن دكّه را كسى ميداند كه مانند بعضى از دوستان حدّاد مثل حاج حبيب سَماوى، و حاج عبد الزّهراء گرعاوى، و حاج أبو موسى مُحيى، و حاج أبو أحمد عبد الجليل مُحيى و بعض ديگر آنرا ديده و در آن احياناً بيتوته نموده‌اند.

حضرت آقاى حاج سيّد هاشم از حقير در تمام شبهاى ماه مبارك در آن دكّه پذيرائى كرد. وه چه پذيرائيى!

در آن وقت حاج أبو موسى مُحيى و حاج حبيب سماوى و رشيد صفّار با ايشان آشنائى نداشتند، بعداً آشنا شدند. فقط در آن وقت آشناى ملازم و فدوى عبارت بود از حاج محمّد على خلف زاده از كربلا، و حاج عبد الزّهراء از كاظمين، و اخيراً در ليالى آخر آقاى حاج أبو أحمد عبد الجليل محيى كه در آن‌

[1] -

ولى اكنون بواسطه توسعه شارع عبّاسيّه كه مقدارى از مسجد از جمله آن اطاق و پلّه‌ها را از ميان برده است، اثرى از آن موجود نمى‌باشد.