تا آسمان ز حلقه بگوشان ما شود

كو عشوه‌اى ز ابروى همچون هلال تو

تا پيش بخت باز روم تهنيت كنان‌

كو مژده‌اى ز مقدم عيد وصال تو

اين نقطه سياه كه آمد مَدار نور

عكسى است در حديقه بينش ز خال تو

در پيش شاه عرضِ كدامين جفا كنم‌

شرح نيازمندى خود يا ملال تو

حافظ درين كمند، سرِ سركشان بسى است‌

سوداى كج مپز كه نباشد مجال تو [1]