در حاليكه مشغول كار بود و لحظه‌اى كوره و چكّش و گاز انبر آهنگير تعطيل نشد، اين اشعار را با چه لحنى و چه صدائى و چه شورى و چه عشقى و چه جذّابيّت و روحانيّتى براى من خواند:

در اين حال شاگرد برگشت. آقا فرمود: ميعاد ما و شما ظهر در منزل براى اداى نماز! و نشانى منزل را دادند.

نماز ظهر روز نيمه شعبان در منزل حدّاد، و به امامت ايشان‌

قريب اذان ظهر به منزل ايشان در خيابان عبّاسيّه، شارع البريد، جنب منزل حاج صمد دلّال رفتم. منزلى ساده و بسيار محقّر، چند اطاق ساده عربى و در گوشه‌اش يك درخت خرما بود، و چون يك اشكوبه بود ما را به بام رهبرى‌

[1] -

در تعليقه« مثنوى» گويد: لَوْ أنزَلْنا اشاره به آيه واقعه در سوره مجادله است كه: لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلى‌ جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ‌. يعنى« اگر اين قرآن مجيد را بر كوهى ميفرستاديم، ميديديم( ميديدى) او را ترسنده و شكافته شده از بيم خدا؛ اينست مَثلها كه ميزنيم

». أقول: بلكه اين آيه 21، از سوره 59: حشر است

[2] -«

. مثنوى» طبع سنگى آقا ميرزا محمود، ص 116، المجلّد الثّانى، سطر 8 تا 12