! پشّه كِىْ داند كه اين باغ از كِىْ است‌

كو بهاران زاد و مرگش در دِىْ است‌

: حقّ آن شه كه تو را صاف آفريد

كرد چندان مشعله در تو پديد

آن چنان معمور و باقى داشتت‌

تا كه دَهرىّ در [1] ازل پنداشتت‌

شكر دانستيم آغاز تو را

انبيا گفتند آن راز تو را

آدمى داند كه خانه حادث است‌

عنكبوتى نى كه در وى عابث [2] است‌

[3] پشّه كِى داند كه اين باغ از كِىْ است‌

كو بهاران زاد و مرگش در دِى است‌

كرم كاندر چوب زائيد است حال‌

كى بداند چوب را وقت نهال‌

ور بداند كرم از ماهيّتش‌

عقل باشد، كرم باشد صورتش‌

عقل [4] خود وا مى‌نمايد رنگها

چون پرى دور است از آن فرسنگها

از مَلَك بالاست چه جاى پرى‌

تو مگس پرّى، به پستى مى‌پرى‌

گرچه عقلت سوى بالا مى‌پرد

مرغِ تقليدت به پستى مى‌چرد

علم تقليدى وبال جان ماست‌

عاريه است و ما نشسته كان ماست‌