برود و عمره را بجاى آورد گرچه در ماه شعبان واقع شود، اين عمره او عمره رجبيّه محسوب ميگردد، با آنكه ميدانيم در ماه شعبان واقع شده و فقط احرام آن در شهر رجب تحقّق يافته است؛ و اين نيست مگر به جهت فضيلت اكيده و سنّت مؤكّده اتيان عمره رجبيّه؛ در زيارت امام رضا 7 هم با تعبيرات أكيده، شدّت اهتمام و فضيلت آنرا در ماه رجب بيان ميفرمايند.

يكى از جهات عمومى غربت اولياء الهى نفس عنوان ولايت و عدم تسانخ آنان با عالم كثرت و لوازم آن است‌

امّا مسأله اولى: علّت اشتهار حضرت به امام غريب‌

چند چيز شايد در اتّصاف حضرت به اسم و صفت غريب و غربت تأثير داشته باشد:

اوّل عنوان ولايت فى حدّ نفْسِها كه از دسترس بشر دور، و به مقام قرب و حرم خاصّ خدا نزديك، و لازمه اين حقيقت عدم انس و آشنائى قاطبه مردم با آثار و خواصّ ولايت و صفات ولىّ الله است. چون در ظهور ولايت نسبت به مردم، هم بسط و گشايش وجود دارد و هم قبض و گرفتگى، هم رحمت و هم غضب، هم جزاى نيك و هم انتقام و نكال و عقوبت. فلهذا مردم درباره آثار ولايت كه سبكى و مِهر و جمال باشد آنرا مى‌پسندند و دوست دارند، و درباره آثارى كه در آن قهر و شدّت و جلال باشد آنرا مكروه ميدارند و از سر كينه و سختى و مبارزه بر مى‌خيزند. أنبياى عظام كه فعل آنها فعل خداست تا در پرده خلوت و مناجات مستورند و از حالات درونى آنها كسى مطّلع نمى‌باشد، كسى در صدد تعرّض به آنها بر نمى‌آيد؛ ولى همينكه از جانب خداوند مأمور به ارشاد و تبليغ ميگردند و ميخواهند مردم را از آداب ملّى خود و سنن جاهلى ديرين به آداب عقلانى و رسوم و آداب تكميلى در صراط مستقيم و منهج قويم سوق دهند، از هر گوشه و كنار دانسته و ندانسته به جنگ آنها قيام مى‌كنند، و از قتل و غارت و نَهْب و أسْر و شكنجه و تعذيب دريغ نميدارند، و تا خون آنها را