بوسيدن درهاى قبور امامان بدون شبهه و شكّ، بدون اشكال است؛ كما اينكه در بعضى از روايات وارده در كتاب مزار وارد است. ما اگر اقتصار و جمود بر معنى عَتَبَه كنيم، بوسيدن زمين جلوى در و بوسيدن قسمت تحتانى در نيز جائز است؛ چون در اين روايات است كه: عَتَبَه را ببوس و پس از آن داخل شو!

در «شرح قاموس اللغة» گفته است: عَتَبَة به تحريك، آستانه در است يا بالاى هر دو در است.

و در «صَحاح اللغة» گفته است: و الْعَتَبُ: الدَّرَجُ، و كُلُّ مِرْقاةٍ مِنْها عَتَبَةٌ. و الْجَمْعُ: عَتَبٌ و عَتَباتٌ. و الْعَتَبَةُ: اسْكُفَّةُ الْبابِ، و الْجَمْعُ: عَتَبٌ.

و مراد از اسْكُفَّةُ الباب همان ساحت روى زمين و سطح جلوى در است كه هنگام وارد شدن، قدمهاى شخصِ وارد در آن قرار ميگيرد. و مراد چوب زيرين جلوى در است.

و در «تاج العروس» گفته است: (الْعَتَبَةُ مُحَرَّكَةً:) كَذا فى نُسْخَتِنا وَ سَقَط مِن نُسْخَةِ شَيْخِنا (اسْكُفَّةُ الْبابِ) الَّتى توطَأُ، (أوِ) الْعَتَبَةُ (الْعُلْيا مِنهُما). وَ الْخَشَبَةُ الَّتى فَوْقَ الاعلَى: الْحاجِبُ؛ وَ الاسْكُفَّةُ: السُّفْلَى، وَ الْعارِضَتانِ: الْعُضادَتانِ. وَ قَدْ تَقَدَّمَتِ الإشارَةُ إلَيْهِ فى «ح ج ب» وَ الْجَمْعُ: عَتَبٌ وَ عَتَباتٌ.

و در لغت، اسْكُفَّة و اسْكُوفَة را به معنى خَشَبَة الْباب الّتى توطَأُ علَيها معنى كرده‌اند.

ولى حضرت استاذنا المكرّم مرحوم آية الله حاج شيخ مرتضى حائرى أعلَى الله درجتَه از مرحوم آية الله حاج آقا حسين طباطبائى بروجردى قدَّس الله نفسَه نقل كردند كه: ايشان مى‌گفته‌اند: خم شدن و بوسيدن مقدّم در، حكم سجده را دارد. و مراد از سجده، فقط پيشانى گذاردن نيست، بلكه به خاك افتادن و تواضع، تا سرحدّ صورت را نزديك زمين آوردن است. و