احتياط را پيشه خود ساز. و از فتوى دادن بپرهيز همانطور كه از شير درنده فرار ميكنى؛ و گردن خود را جِسر و پل عبور براى مردم قرار نده.

اى پدر بنده خدا (أبا عبد الله) ديگر برخيز از نزد من! چرا كه تحقيقاً براى تو خير خواهى كردم؛ و ذِكر و وِرد مرا بر من فاسد مكن، زيرا كه من مردى هستم كه روى گذشت عمر و ساعات زندگى حساب دارم، و نگرانم از آنكه مقدارى از آن بيهوده تلف شود. و تمام مراتب سلام و سلامت خداوند براى آن كسى باد كه از هدايت پيروى ميكند، و متابعت از پيمودن طريق مستقيم مى‌نمايد.»

با توجّه دقيق به مطالبى كه در اين حديث مباركُ المراد و عظيم المُفاد وارد است، معلوم مى‌شود كه: در چه اوج بلندى تعليمات آيةُ الحقّ و العِرفان و سندُ التَّحقيق و الإيقان و عِمادُ البَصيرة و البُرهان: حاج سيّد على قاضى قَدّس الله تربتَه الزّكيّه استوار بوده است.

درست در راه إعراض از غَرَض ورزى، و حسّ انتقام جوئى، و كسر صولت نفس امّاره، و پيدا شدن دريچه و روزنه به عالم معنى و تجرّد و ملكوت، و بالاخره براى عرفان ذات حقّ تعالى، و اندكاك هستى مجازى عاريتى در هستى مطلق و وجود بَحت و صِرف سرمدى و أزلى و أبدى و لا يتناهى ذات اقدسش، اين دستورات را ميداده است.

چرا كه روايت عنوان بصرى حقّاً بايد در شرح و تفصيل آن كتابها نوشته شود، گرچه نوشته هم شده است امّا با عنوان شرح و به نام شرح روايت عنوان بصرى نيامده است. مگر كتاب ارزشمند و عاليقدر «إحيآءُ الإحيآءِ» فيض كاشانى كه به نام «المَحَجّةُ البَيضآء» است، و يا «جامعُ السّعادات» حاج ملّا مهدى نراقى جدّ بزرگوار ما، و يا كتاب «عُدّة الدّاعى» و غيرها، بالحمل الشّايع الصّناعى غير از شرح و تفصيل اين مطالب ارزشمند است؟!

حضرت صادق در اين روايت استشهاد به آيه مباركه ميفرمايند كه: تِلْكَ\*