. دوّم: شيطانى، و آن خاطره ايست كه انسان را از خدا غافل كند، و غضب و كينه و حرص و حسد را در دل او بروياند

. سوّم: ملكوتى، و آن خاطره ايست كه انسان را به عبادت و تقوى رهبرى نمايد

. چهارم: نفسانى، و آن خاطره ايست كه انسان را به زينتهاى دنيا و شهوات دعوت كند.

و انسان يك قوّه عالى دارد كه مى‌تواند تمام خاطرات شيطانى و نفسانى را تبديل به حسنات نموده و تمام آنها را در راه خدا استخدام نمايد؛ و جمع مال و شهوت و جلب زينت براى خدا باشد نه از براى نفس.

و ايضاً از آن قوّه، قوّه عالى ترى دارد كه مى‌تواند تمام آن خاطرات را با خاطرات ملكوتى به خاطره الهى تبديل نموده و همه آنها را از خدا بداند، و از خدا ببيند، و با غير خدا اصلًا معامله و كارى نداشته باشد.

ميفرمودند: دعاها و توسّلات خوب است، ولى بايد انسان اثر را از خدا بداند و از خدا بخواهد.

يك روز به يكى از شاگردان سابقه دار و علاقمند به خود كه گهگاهى تمرّدهائى مى‌نمود، و اظهار خود رأيى داشت، و ميخواست مطلب واقع شده‌اى را از ايشان پنهان كند، با شدّت و تندى فرمودند: چى را از من مخفى ميكنى؟! ميخواهى فلان مطلب را از آسمان چهارم بكشم پائين و الان جلويت بگذارم‌

. بالجمله، براى مدّت ده روز تمام در اين ميان با ماشين سوارى بعضى از رفقاى كاظمينى در معيّت حضرت آقاى حاج سيّد هاشم و حاج محمّد على خَلَف زاده به كاظمين و سپس به سامرّاء تشرّف حاصل نموده، پس از زيارت اين بقعه مباركه و برگشت به كاظمين عليهما السّلام در كاظمين در منزل همان رفيق‌