است. خواب و بيداريش يكسان است. چشمش به هم ميرود ولى قلبش بيدار است. ديگر شما چه ميخواهيد؟!

ايشان گفتند: اگر اينطور است كه تو ميگوئى، اينك كه ايشان خواب هستند، مطلبى از ايشان بپرس تا ببينيم در خواب چگونه مى‌فهمد و پاسخ ميدهد؟!

عرض كردم: پرسيدن از من بلامانع است، ولى آيا سزاوار است چنين مرد عظيمى را اينك از آن علوّ ملكوتى روحى و محو جمال حقّ پائين آوريم و فقط براى امتحان از وى مطلبى را بپرسيم؟! من تا بحال نظير اين آزمايشها را نكرده‌ام، و آنچه برايم مشهود شده است خود بخود صورت تحقّق پذيرفته است.

بالاخره آقا از خواب بيدار شدند و براى تجديد وضو رفتند و وضو گرفته بازگشتند و نشستيم براى صبحانه خوردن. آقاى حاج سيّد ابراهيم به من فرمودند: اينك من در اين چند روزه ايّام زيارتى در كربلا- گويا چون با همراهانى بودند- مجال ندارم؛ إن شاء الله بماند براى وقت ديگر كه خدا نصيب فرمايد.

كلام حضرت حدّاد بعد از آنچه بين حقير و آية الله حاج سيّد ابراهيم در مورد خواب ايشان ردّ و بدل شد

جريان امروز گذشت. فردا صبح كه آقا از خواب بيدار شدند، با خودشان در رختخواب مى‌گفتند

«: گفته مى‌شود: او خواب ندارد. ميگويد: من در تمام عمر ياد ندارم شبى را نخوابيده باشم؛ حالا لطف او چه ميكند، مال ما نيست!»

دعوت حقير آية الله حاج سيّد ابراهيم را به لزوم إدراك محضر آية الله انصارى (قدّه)

حقير قبل از دعوت جناب صديق مكرّم را به حضرت آقاى حاج سيّد هاشم، ايشان را در زمان حيات مرحوم آية الله حاج شيخ محمّد جواد انصارى همدانى قَدّس الله تربتَه به وى دعوت كردم، و چند بار اصرار و إبرام نمودم كه گمشده شما نزد اين مرد است. اين مرد رَجل الهى است و داراى صفات الهى است. از نفس برون آمده و به درجه مُخلَصين فائز گرديده است.