سفر آية الله حاج سيّد ابراهيم خسروشاهى، و ملاقات با حدّاد قَدّس الله نفسَه‌

در همين ايّام زيارتى رجب يك روز صبح جناب دوست صميمى و رفيق شفيق و پاكدل و فاضل و سابقه دار حقير: حضرت آية الله حاج سيّد ابراهيم خسروشاهى كرمانشاهى أدام اللهُ أيّامَ بركاته، براى ملاقات حقير و در ضمن زيارت حضرت آقاى حاج سيّد هاشم حدّاد بدانجا تشريف آوردند. بنده در اين كنار اطاق نشسته بودم، و حضرت آقاى حدّاد در آن كنار خوابيده بودند بطوريكه صداى نفس‌هاى ايشان در خواب مشهود بود.

حقير سابقاً در عظمت حضرت آقاى حدّاد، و قدرت علمى و توحيدى، و سعه علوم ملكوتى، و واردات قلبيّه، و تجليل و تكريم استاد اعظم آية الله حاج ميرزا على آقاى قاضى قدَّس الله تربتَه از ايشان، بطور تفصيل براى اين دوست مهربانتر از برادر، و صميمى‌تر از هر يار و دوست، و بى شائبه‌تر از هر گونه توهّم شائبه، مذاكره نموده بودم؛ و جدّاً ايشان را دعوت به ارادت و تسليم در برابر ولايت آقاى حدّاد نموده بودم، و عرض كرده بودم:

شما كه يك عمرى را در پى معارف الهيّه گردش كرده‌ايد، و براى كشف حُجُب و شهود عيانى از هر گونه سعيى دريغ نداريد، بلكه اين آرزوى شماست كه در صدر شريفتان مختفى است، و دنبال يك انسان كامل ميگرديد كه بطور يقين خود را بدو بسپاريد؛ اينك آن گوشه اطاق، ايشانست كه در خواب است. شما در اين چند روزه‌اى كه در كربلا مشرّفيد، اينجا بيائيد، من هم هستم إن شاء الله تعالى اميد است حوائجتان برآورده گردد و مشكلاتتان رفع گردد.

ايشان فرمودند: خوف دارم آنكه را كه من مى‌طلبم نباشد، و در اين صورت گرفتار شوم. و ديگر راه نجات و خلاصى نداشته باشم.

عرض كردم: شما كه طفل نابالغ و سفيه نيستيد كه شما را گول بزنند و گمراه كنند. بحمد الله و المنّه عالمى هستيد زحمت كشيده و سابقه دار، و به قرآن و اخبار معصومين عليهم السّلام وارد، و دروس حكمت را نزد استادُنا العلّامه‌