الحسنات‌[1] است؟! مگر كرامت و بشارت عظماى‌ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ‌[2] را در قرآن مجيد نديده‌اى؟! يا اينكه تصوير مقام محبّت خدا را نكرده‌اى؟! اهل حقّ- و العهدة عليهم- چنين گويند كه محبّت خداوند به بنده‌اش اين است كه كشف حجب براى او مى‌كند و او را از جوار و قرب و لقاى خودش بهره‌مند گرداند.

بارى؛ اگر اين مقدّمات عرفانى براى تائب موجود شد، البته با شراشر وجودش تماما حاضر بر علاج بوده، هرذرّه از وجودش با تمام مراتب و جهات تضرّع و ابتهال به درگاه حضرت ذى الجلال- اتوب إلى اللّه- خواهد گفت و همه آن مراتب ديگر بالضّرورة به اكمل وجوه درست مى‌شود؛ مثلا مواردى كه فى الجملة حقيقت عرفانى شناعت معصيت دست داد، ببين كه چه حالات براى صاحبانش روى داد؛ مثلا حكايت نبّاش‌[3] را به ياد آور و ملاحظه كن كه كسى او را ياد داده بود كه چنين بكن؟! يا اينكه فى الجمله معرفت شخصيّه جزئيّه به درجه بزرگى جنايت خودش حاصل شد و اين معرفت، او را به اين هنگامه‌ها و اقدامات وادار نمود. بلى، هيچ ديده شده كه پسر مرده را كسى نوحه ياد بدهد؟

مراسم نوحه‌گرى را از پسر مرده ياد مى‌گيرند. خوب است همين روايت توبه نبّاش را از درجه رعيّت و بعد از آن، از درجه توبه اوليا و بعد از آن، از درجه توبه انبيا؛ هريك حكايتى ذكر شود تا بلكه در سنگ خاره، قطره باران اثر كند.

[1] - بدى‌ها را به چندين برابر از نيكى تبديل‌كننده است.

[2] - سوره بقره( 2)، آيه 222.

[3] -« حكايت قبركن».