[1] و[2] اين جذبه مغناطيسيّه حقيقيّه كه نتيجه و اثرش پاره كردن قيود طبيعيّه و حدود انفسيّه و حركت به سوى عالم تجرّد و اطلاق و بالأخره فناى در فعل و اسم و صفت و ذات مقدّس مبدأ المبادى و غاية الغايات و بقاى هستى به بقاى حضرت معبود است از هر عملى كه در تصوّر آيد عالى‌تر و راقى‌تر است.

جذبة من جذبات الرّحمن توازى عبادة الثّقلين.[3] انسان در كمون ذات و سرشت خود حركت به سوى اين كعبه مقصود و قبله معبود را مى‌يابد و به نيروى غريزى و فطرى الهى بار سفر مى‌بندد و با تمام شراشر وجود بدين صوب رهسپار مى‌شود.

لذا تمام اعضاء و جوارح او بايد در اين سفر به كار افتد.

عالم جسم و مادّه او كه طبع اوست، و عالم ذهن و مثال او كه برزخ اوست، و عالم عقل و نفس او كه حقيقت اوست همه بايد در اين سفر وارد گردند و با يكديگر تشريك مساعى كنند.

بدن بايد وجهه خود را رو به كعبه نموده، در حال نماز به قيام‌

[1] ( 1-)-« منظومه سبزوارى»، الهيات، فى افعاله تعالى، غرر في انحاء تقسيمات لفعل الله تعالى طبع ناصرى ص 183.

[2] -[ همه عالم امكان به منزله عبارت است و تو معناى آنى، اى كه تو مغناطيس دلهائى‌].

[3] -[ يك جذبه از جذبه‌هاى الهى( از نظر تأثير در تكامل انسان) با عبادت جنّ و انس برابرى مى‌كند].