و فضيلت چشمه‌اى نابع، آثار بندگى حق از چهره‌اش ساطع، در برابر دشمنان حق و حقيقت شمشيرى است قاطع، اعماق جانش خزينه‌اى است از ودايع، در همه عمر از لقمه حرام جائع، براى نيازمندان انسانى نافع، وسوسه شيطان و اهل باطل را از دل هر كسى دافع، جز از حضرت مولا ندارد توقع منافع، از خواسته‌هاى حضرت محبوب هيچ چيز نيست او را مانع، هم اوست بين خلق و حق شافع، مقام انسانى خود را به وسيله بندگى خالص رافع، دل آگاهش هم چون برق لامع، فرمان حق و انبيا و امامان : را وجودى است سامع، مقام علم و عمل و اخلاق را منبعى است جامع.

عارف: انسانى است شيدا، عباداتش عين خلوص و تقوا، قدرش مجهول و ناپيدا، مشتاق وصال مولا، تمام شؤون زندگى از او هويدا، پاك از خزى دنيا، مصون از عقاب عقبى، دارنده دلى با صفا، بر عهد و پيمان مولا با وفا، خلق خدا را به دور از جور و جفا، درد اهل درد را شفا، به خاطر حفظ اخلاص مسكن گرفته در خفا، هم چون ناى فرياد غيب را بهترين نوا.

عارف: انسانى است كه او را نيازى به خلق خدا نيست، آنى از ياد محبوب جدا نيست، هرگز روى‌گردان از بلا نيست، نوايش جز مناجات با مولا نيست، با عشق حضرت جانان توجهش به دنيا و عقبى نيست، رفيق راهش غير اهل ولا نيست،

[1] -مثنوى معنوى، مولوى.