ملكوتى و معنوى ساخته و او را تبديل به منبع خير و بركت نمايد.

در زمينه قوه علميه و عمليه كه دو علت براى قداست و پاكى روح است يكى از بزرگان عصر به سوره والعصر تكيه كرده و عقيده دارد آنان كه از بند خسارات آزادند، همانانند كه منور به نور علم و متحرك به حركت عملى هستند و اين معنايى است كه از سوره مباركه والعصر استفاده مى‌شود.

قسم به زمان، انسان در زيان است، يعنى آنان كه مشغول به امور مادى طبيعى شده و جز اين دنيا و آنچه در اوست چيزى نشناخته‌اند و جان آنان هم چون ماهى در آب دريا، در حيوانيت محض غرق است.

مگر آنان كه ايمان آوردند، يعنى دل آنان و عقلشان به نور معرفت و آگاهى به معاد و شناخت پيامبران و امامان : و وظايف و مسئوليت‌ها كه عبارت از قوه نظريه است روشن شد.

و به اجراى دستورها و انجام عمل صالح برخاستند، يعنى در جهت عمل به كليه برنامه‌هاى الهى كامل شدند.

و مردم را به حق سفارش كردند، يعنى در مقام تعليم مردم نسبت به توحيد و نبوت و امامت و فضائل انسانى برآمدند.

و مردم را به صبر سفارش كردند، يعنى راه متخلق شدن به اخلاق الهى را به مردم نمايانده و تا جايى كه جان آنان را از آلودگى‌ها پاك كنند كوشيدند.

در هر صورت، سر و بر الهى كه باعث تقدس ارواح عارفان شده، همان علم و عملى است كه خداوند آنان را با لطف و رحمتش به آن هدايت فرموده.

عارف رومى در مقام نصيحت انسان چنين سروده: